از گذشته هایش عبور می کرد با نگاهی
از دلش بر می آمد گاهی آهی
با خو د می گفت که امید و آرزوی واهی
می برد انسان را سوی تباهی
|
|
| افسوس |
|
نشسته بود عابری در راهی از گذشته هایش عبور می کرد با نگاهی از دلش بر می آمد گاهی آهی با خو د می گفت که امید و آرزوی واهی می برد انسان را سوی تباهی |