مدیون

همه ما در زندگی قطعا به کسانی مدیون هستیم خواه مدیون مادی خواه معنوی اما ما تا چه اندازه به آنها ادای دین کرده ایم؟چه اندازه قدردان آنها بوده ایم؟عده ای که هیچگاه عادت به قدر دانی و تشکر از دیگران نداشته اند اینطور توجیه می کنند که وظیفه اش بود که این کار را انجام دهد یا مگر بر من منت دارد ؟اما به نظر من به جز جنبه مذهبی و دینی ادای دین و قدردانی جنبه اخلاقی و انسانی دارد . من انسانها را در مورد این موضوع دو دسته می دانم: 1-انسانهایی که برای ما کاری را انجام میدهند یا در کاری به ما کمک می کنند و این موضوع را برای همه تعریف می کنند که :من برای فلان شخص کاری انجام داده ام ولی او فلان کار را برایم انجام نداد چه قدر انسان قدر نشناس و ناسپاسی است البته من هم مخالف این نیستم که اگر کاری یا کمکی از عهده ما بر می آید برای دیگران انجام دهیم اما معلوم است که این افراد اگر هم کاری انجام بدهند برای ریا و خودنمایی است نه کمک رساندن به ما 2-انسانهایی که کاری برای ما انجام می دهند ولی از ما توقع ندارند که کاری برایشان انجام دهیم و هیچگاه برای دیگران کاری را که برای ما انجام داده اند تعریف نمی کنند وکا رهای خیرشان مخفی می ماند به عبارت بهتر کارها و کمکهایشان بی منت و بی توقع است اما این دلیل نمی شود که ما از این رفتار و برخورد انسانی آنها سو استفاده کنیم و قدردان آنها نباشیم بلکه باید کاری یا کمکی هر چند ناچیز برایشان انجام دهیم و دینمان را به آنها ادا کنیم مثال و نمونه بارز:پدر و مادرها هستند یک خاطره تلخ ذکر کنم:روزی به خانه سالمندان رفته بودم و با یکی از آنها صحبت می کردم می گفت:همسرم خیلی وقت است فوت کرده است من هم برایشان کم نگذاشتم هیچ وقت نگذاشتم کمبود مادر را احساس کنند هزینه تحصیلشان در را فراهم کردم حالا آنها در اروپا ادامه تحصیل می دهند و الان حدود 10 سال است مرا در خانه سالمندان گذاشته اند و من از آنها هیچ خبری ندارم و حتی برای یکبار هم که شده به من سر نزدند نگفتند پدرمان در چه حال و وضعیتی است با اوخداحافظی کردم و یاد این جمله افتادم که:انسانهای بزرگ غمشان را برای خودشان نگاه می دارند و شادی اشان را به دیگران تقسیم می کنند