برقراری ارتباط کامل بعنوان هدف غایی انسانها در تعاملات اجتماعی و انسانی است. اما همواره این امکان با مشکلات و ابهامات فراوانی روبرو می شود و انواع گوناگون ارتباطات اجتماعی ( رسانه ای و انسانی ) در راه رسیدن به این هدف یعنی ارتباط کامل همواره ناکام مانده اند.
انسانها برای رسیدن سریع تر و موثر و کامل تر به اهداف از پیش تعیین شده شیوه های مختلف را می آزمایند . در خانواده ها، در ادارات و در ارتباطات عمومی ( خیابان و ...) شیوه های مختلفی از ارتباطات آزمایش می شود . در این میان سازمانها برای برقراری ارتباط نسبت به تشکیل واحد یا بخشی بعنوان " روابط عمومی" اقدام می کنند تا هرگاه نیاز و ضرورت به ارتباط موثر با مشتریان و یا کارکنان احساس شد توسط این واحد به هدف خود دست یابند. اما روابط عمومی ها به محض تشکیل تحت تاثیر کارکردهای دیگر خود یعنی ارتباطات رسانه ای و تبلیغات و اطلاع رسانی محض قرار گرفته و همواره از هدف اصلی خود ( ارتباط موثر) که تنها از راه ارتباط چهره به چهره امکان پذیر است دور می شوند.
روابط عمومی بایستی نقش دوست کارکنان و مشتریان را داشته باشد و بتواند به آنان نزدیک شود و مشکلات آنان را لمس کند و با آنان همدلی کند و فراتر از یک ارتباط صوری برای رفع مشکلات و ابهامات آنان اقدام کند. برای این منظور بایستی اشاره کرد که تنها برقراری ارتباط و حفظ ارتباط به معنای کامل بودن ارتباط نیست .
روابط عمومی فراتر از ارتباطات است زیرا دوستی فراتر از برقراری و حفظ ارتباط است . شما می توانید ارتباط برقرار کنید اما با دیگران دوست نباشید و نسبت به آنان احساس مثبت نداشته باشید یا حتی احساس منفی داشته باشید. در ادارات و سازمانها افراد زیادی با هم ارتباط برقرار می کنند و این ارتباط حفظ می شود و هر روز تکرار می شود اما ممکن است و در اکثر اوقات با هم دوست نیستند لذا می توان موضوعی مهم را در مراودات اجتماعی با عنوان " فراارتباط " مطرح کرد .
در سازمانها روابط عمومی ها بایستی نقش و وظیفه ای فراتر از ارتباطات را بعهده بگیرند و بعنوان وظیفه و ماهیت نهایی و ایجادی خود تلاش کنند.
لذا دوستی با کارکنان و مشتریان موضوعی مهمتر و فراتر از ارتباطات رسانه ای و حتی ارتباطات انسانی ( که فقط جهت رفع منافع و مصالح انجام می شود) است و این مسئولیت در سازمانها بعهده روابط عمومی هاست.
احمد یحیایی ایله ای