برتراند دژاردینز (Bertrand Desjardins) محقق گروه جمعیت شناسی دانشگاه مونترال توضیح میدهد: دو عامل زیستی و اجتماعی در امید به زندگی موثراند؛ از بعد زیستی نخست این که در طی دوازده ماهه اولیه نوزادی (جدا از تاثیر سایر عوامل) مرگ و میر به طرز قابل توجهی ۲۵ تا ۳۰ درصد در مردان بیش از زنان است.
به ازای تولد هر ۱۰۵ نوزاد دختر ۱۰۰ نوزاد پسر متولد میشود، که این امر تا حد متعارفی در سن ازدواج متعادل میگردد. به علاوه هورمونها نقش مهمی را در طول عمر ایفا میکنند. هورمون استروژن زنانه در حذف کلسترول مضر بسیار موثر است، بنابراین باعث مصونیت آنان در برابر بیماریهای قلبی میگردد. در مقایسه هورمون تستسترون موجود در بدن مردان به میزان بیشتری آنان را درگیر رفتارهای مخاطره آمیز مینماید.
توانایی بدنی زنان برای سازگاری به بارداری و شیردادن، به آنان کمک میکند تا نسبت به مردان بسیار آسانتر بتوانند کالریهای اضافی بدن را کنترل کنند. در نهایت زنان از امتیاز زیستی برتری نسبت به مردان بهره میبرند. به دلیل این که دارای دو کروموزوم x هستند به طوری که اگر جهشی در یک کروموزوم x رخ دهد کروموزوم x باقیمانده قادر به جبران آن خواهد بود. در عوض همه ژنهای موجود در کروموزوم x مرد حتی اگر مضر باشند بیان میگردند.
زیستشناسی تمامی داستان نیست با این همه عوامل اجتماعی نیز در این میان سهم بزرگی دارند. گرچه خلق و خوی زنان و مردان در جهان صنعتی نزدیک به هم است ولی این شباهت کامل نیست. زنان تمایل کمتری به کشیدن سیگار دارند، تمایل کمتری به نوشیدن الکل دارند، دارای دقت بیشتری در رانندگی هستند و به طور متوسط فعالیتهای شغلیشان به میزان کمتری برای سلامتشان مضر است.
در گذشته وضعیت اجتماعی زنان مانند فقر با تولد نوزاد عجین گردیده بود و امتیاز زیستیشان را خنثی مینمود (در بعضی از این کشورها این اثرات تا به امروز نیز ادامه دارد). در سال ۱۹۹۰ میلادی در بنگلادش زنان فقط یک سال بیشتر از مردان عمر میکردند، طول عمر زنان هند به میزان ۶/۰ بیشتر از مردان بود). اما امروزه حداقل در کشورهای صنعتی، اقتصاد و وقایع اجتماعی این وضعیت نامتوازن را به مقدار قابل توجهی کاهش داده و امید زندگی زنان از مردان بیشتر شده است.
به عنوان مثال در سال ۱۹۹۰ زنان آمریکایی ۷/۶ سال بیشتر از مردان آمریکایی عمر کردند و زنان انگلیسی و فرانسوی بهترتیب ۳/۵ و ۸/۷ سال بیشتر از مردان کشورهای ذکر شده عمر کردند.